خورشید

درباره اسم خورشید

اسم خورشید به معنای ( ستاره مرکزی منظومه شمسی، آفتابِ درخشان، (به مجاز) زیبارو ) است. این نام دخترانه با ریشه‌ی فارسی بوده و تاکنون 218,288 بار در ایران ثبت شده است. از نظر آوایی، خوش‌طنین و دلنشین بوده و در میان نام‌های فارسی جایگاه ویژه‌ای دارد. رنگی که معمولاً به این نام نسبت داده می‌شود طلایی است که می‌تواند احساسات و معانی خاصی را تداعی کند.

تلفظ این نام در فارسی خورشيد و در انگلیسی /khoršid/ است و در زبان انگلیسی به صورت khorshid نوشته می‌شود. تلفظ این نام سخت بوده و از نظر عددی نیز، این نام در علم ابجد دارای ارزش خاصی است که عدد ابجدی آن 1120، ابجد وسیط 28 و ابجد صغیر 22 می‌باشد.

معنی اسم خورشید در فرهنگ لغت

معنی خورشید در فرهنگ عمید : (نجوم) کره ای سوزان و گازی که زمین و دیگر سیارات منظومه شمسی به دور آن می گردند و از آن نور و حرارت می گیرند؛ مجازاً : آفتاب.
در فرهنگ معین : ستاره ای که سیارات منظومه شمسی پیرامون آن می چرخند؛ هر ستاره ای که مرکز یک منظومه باشد.
در فرهنگ فارسی : در آیین زردشتی، نام یکی از ایزدان موکل بر روز یازدهم هر ماه خورشیدی (خورشید روز).
به عنوان اسم : آفتاب؛ هر ستاره ثابتی که مرکز یک منظومه باشد؛ نام نوعی اسب نیز آمده است.
در لغت نامه دهخدا : «خور + شید»؛ خور، مهر، هور، شمس، شارق، شید، روز.
ستاره ای که با نیروی گرانش خود اجرام منظومه شمسی را در مدار نگاه می دارد.
نزدیک ترین ستاره به زمین است و با آن که نسبت به سیارات بسیار عظیم است، در میان ستارگان، «ستاره زرد کوتوله» به شمار می آید و در شاخه ای مارپیچی نزدیک حاشیه بیرونی کهکشان جای دارد.
برای ساکنان زمین، خورشید مهم ترین ستاره است : اشعه آن منبع حرارت، نور، تولید غذا، سوخت و قدرت است؛ به رشد گیاهان کمک می کند، زمین را گرم می سازد، آب را تبخیر می کند، در شکل گیری بادها نقش دارد و بسیاری کارکردهای حیاتی دیگر.